عاشقا نه های غزل

دیگر یتیم را که هراسان نمی کننددلخسته و شکسته و حیران نمی کنندنان یتیم را به تفاخر نمی خورندظلمی چنین به نام مسلمان نمی کننداز توبه شکسته ی اینان چه حاصلیوقتی که ظلم کرده و جبران نمی کننددر خانه ی شکسته دلان غم نمی برندجمع پریش را که پریشان نمی کنندبا آن کسی که در دل آتش نشسته استصحبت ز عرش و فرش گلستان نمی کننداین شهر منتظر به هوای بهار راقربانی هجوم زمستان نمی کنند                             بیرجند 1041/1/10 عاشقا نه های غزل...

از سفره اگر نان برود می رود ایمانای وای بر آن سفره ی خالی شده از نانباید به مسلمانی خود شک کنی آریکافر شود از غصه ی نان گر که مسلمانکتمان نتوان کرد که ما اهل فریبیمبا صورت انسان، تهی از سیرت انساندر بزم مناجات چنان غرق خداییمانگار نه انگار خدا گفته فراوانمسلم نبود آنکه به هنگامه ی یاریدارایی خود را بکند از همه پنهانای شیخ مکن موعظه تاثیر نداردآن جسم که از لقمه ی شبهه شده انبان                          بیرجند 1401/1/10 عاشقا نه های غزل...

چون میوه ی رسیده که عمرش به چیدن استشرط وصال ،غایت در خون تپیدن استجان را به شوق وصل،بهایی گزاف نیستاین اولین نشانه ی فصل رسیدن استاندوه بی کرانه کجا می بری مرابی تو کدام نقطه سر آرمیدن استاوج کمال در بر جانهای منتظراز هر چه غیر او نفسی دل بریدن استباید خطر کنی که شوی لایق بهشتجان بی خطر به سمت هیاهو دویدن است                               بیرجند 1401/1/15 عاشقا نه های غزل...